احتکار بخش دوم

۲۶ بهمن احتکار بخش دوم

اختلال وابستگی به اشیاء

به قلم دکتر مخدومی

اگر نمی‌توانید از وسایل کهنه خودتان دل بکنید بخوانید تا نام بیماری‌تان را بدانید! انگیزه‌ احتکار هر چیزی می‌تواند باشد ولی نتیجه‌ی آن یکسان است . خانه‌ی چنین کسانی بسیار شلوغ است و چیزهایی که گردآوری کرده‌اند را روی هم تلنبار می‌کنند . یکی از پیامدهای خانوادگی و اجتماعی اختلال احتکار این است که : اعضای خانواده به دلیل شرمندگی از شرایط خانه‌شان، در خانه مهمانی نمی‌گیرند. یافته‌های پژوهش‌ها نشان داده‌اند که: تنها یک سوم از بیمارانی که دچار احتکار هستند به دارو درمانی واکنش مثبت نشان می‌دهند.

برای دارو درمانی اختلال احتکار از داروهای ضدافسردگی بهره گرفته می‌شود. داروهایی مانند کلومیپرامین، پاروکستین ( پاکسیل ) ، فلووکسامین ، سرترالین ( زولفت ) و سیتالپرام ( سلکسا ) از خانواده‌ی SSRI ها . این داروها می‌تواند اختلالات وسواسی و اجباری را کنترل کند

ولی نمی‌تواند به طور کامل این اختلالات را درمان کند. برخی از روان‌شناسان در کلینیک روانشناسی بر این باورند که بهترین روش برای روان‌درمانی اختلال احتکار، درمان شناختی رفتاری یا CBT است. بسیاری از کسانی که به اختلال احتکار دچار بودند با این شیوه بهبود یافته و درمان شدند. روان درمانی ERP که نوعی روان درمانی شناختی-رفتاری است، روی قرار دادن فرد در معرض محرک ها و ممانعت از پاسخ، تمرکز می کند. به نظر می رسد این نوع درمان بهترین درمان برای اختلال احتکار است. روش دیگر برای درمان این است که به این افراد می آموزند که چگونه به درستی درباره مایملک خود فکر کرده و درباره آن تصمیم بگیرند. گروه‌ درمانی نیز یکی از روش‌هایی است که در بهبود اختلال احتکار موثر است اما باعث درمان کامل نمی‌شود.